Zondag. Rustdag? Tussen de levenden en de doden

02-12-07
Zondag. Rustdag? Tussen de levenden en de doden.

Gisteren briefing met Patrick, directeur régional CDI-Bwamanda, Edouard, Chef Informatique en Simon, Chef de Centre.
Over de bedoedeling en de aanpak van de hele zaak hier.
Afgesproken dat ze de laptop van Zuster Greta gingen aftroggelen (ze is geplooid maar was allesbehalve content), zodat ik buiten mijn contact-uren 1 en ander kan voorbereiden, afdrukken enz.
Voilà. Die ben ik nu dus aan het gebruiken. Het is 18:30. Er is stroom tot een uur of 8. En water dus. En internetverbinding. ’s Morgens ook in principe: van 8 tot 12.

Mijn discipelen NDOMBO VUKA, MBEMBO DIKA, KOLINGBANGA FATI, WAWI KUTU, LENDU KUNDABU, SELO en KOLA waren inderdaad quasi voltallig op het appel, iets na 10 vanmorgen. Kennismaking, palabers over verwachtingen, organisatie, installatie van de computers… een zeer vriendelijke ontspannen sfeer. De verwachtingen zijn hooggespannen: mijn aanwezigheid hier biedt een unieke kans om vooruit te gaan. Cette occasion n’est pas donnée à beaucoup de centres dans le pays. Ieder brengt zijn eigen computer mee. De « klas » is de chapelle van een voormalig seminarie of klooster in de buurt. Vanmorgen werd ze klaargestoomd. Een dikke laag stof, spinnenwebben. La poussière est un des ennemis de l’ordinateur. Die uitspraak kon ik niet nalaten. Vanmiddag zijn ze, naar het schijnt, een aantal computers gaan installeren daar. We zien morgen wel. Ik heb mezelf toch nog een eigen zondagmiddag gegund.
Even met Jan erop uit. Langs de rode aarden wegjes, de “hoofdstraat”. Veel mensen op hun Paasbest. Stalletjes met allerlei rommel. Zeer aanwezig zijn de “cabines” waar je telefoonkaart kan “bijgepompt” worden. Vroeger herinner ik me dat Coca Cola het straatbeeld bepaalde. Nu is dat Vodafone en co. We kwamen Jerôme tegen, onze chauffeur. Hij pochte met zijn nieuwe opdracht: een kleine payote bouwen boven een te herstellen waterpomp. CDI stak een put, meer dan 30 m diep, waar perfect drinkbaar water kon opgepompt worden. Het pompmechanisme is stuk.
Dan tornde hij ons mee naar zijn huis. Enfin, ce n’est pas ma maison, c’est la maison de mon père. Il est décédé et j’ai hérité la maison. Het is een knots van een huis. Betonblokken, behoorlijk voegsel nog, Twee vleugels met in het midden een voor de regio pompeuze ingang met bordes. We liepen dwars door het huis, dat totaal desolaat was, het leek onbewoond. Het binnenpleintje was omringd door een aantal hutjes. Wonen ze dan daar? Hij stelde ons zijn vrouw voor en een aantal van zijn 7 kinderen. Het jongste meisje, 2 jaar schat ik, kwam aan mijn hand voelen, het vingertje volgde de meanders van mijn aders.
Toen zagen we ze. Grafstenen. Vlak bij de achterdeur van het stenen huis. Twee grote zerken. C’est mon père et un grand frère. Daarnaast en erachter nog een stuk of zes graven, klein en groot, zonder grafstenen. Hier en daar een paar schoenen erop te drogen gelegd, een wasmand, andere rommel. Oui, après la mort de ma mère, on a décidé d’enterrer ici, parce que la cimetière est trop loin, on ne peut pas entretenir.

De koffiefabriek. Van tamelijk ver (waar voldoende water is) worden de bonen aangevoerd na een eerste behandeling, en in grote bakken gekieperd waar de koffie wordt gedroogd onder de zon. Voortdurend wordt hij manueel omgewoeld, 48 uur lang, maar ’s nachts wel even binnengehaald, zak per zak, kruiwagen per kruiwagen. Dan de droogovens in, om 25 km verderop per boot naar Kinshasa te varen, via de Ubangui en de Congostroom. Een reis van 7 tot 9 dagen.
Het is Robusta, die uiteindelijk jullie bakje troost zal kruiden, in de vorm van het fair trade merk Max Havelaar.

We krijgen dadelijk avondeten geserveerd. Vanmiddag was het… Nee, geen rijst met kip en sombe. Rundstong, boontjes en kroketten van een mengsel van patates douces met een ons onbekend wortelgewas. Overheerlijk. Pannenkoeken èn fruitsla erbovenop! Na het eten ga ik met Jan even naar mijn uitvalsbasis: het Centre CDI-Bwamanda, op een 400 m hiervandaan, om nog even te profiteren van de internetverbinding. Dan rest ons nog wat te kuieren op de barza. Onder de dichtbevolkte sterrenhemel. Orion ligt hier op zijn zij. Glimwormpjes lijken met die sterrenpracht te willen concurreren.
Morgen om 8 uur zie ik de oogjes van mijn discipelen ook al fonkelen, leergierig als ze zijn, om het allemaal te horen te krijgen van de lange Mondélé uit het verre Béréjiki.