L!benge

15-12-07
L!benge

Zaterdagmorgen. Acceuil A loopt leeg, op Vera en Gerard na. Afscheid van Jan Cillen en Patrick Welby. Jérôme laat op zich wachten. Ik profiteer van de wachttijd om de GPS in te stellen. Een primitief ding ondertussen, mijn Garmin Etrex. Niks geen kaarten, laat staan Navigation Turn by Turn. Gewoon de richting naar de aangeduide Waypoint, met allerlei gegevens zoals snelheid, resterende nog af te leggen km en reistijd. Wel leuk om uit te pakken met dit magische speeltje.
De coördinaten extrapoleerde ik met behulp van de kaart van Congo hier in het salon: schaal 1 / 2 000 000.
Pas rond 8:30 vertrokken, via huize Kafi, waar zoontje Felix werd opgepikt, en de frigobox gevuld met wat koel water.
Eerst naar het Oosten, om via Mbari Noordwaarts te trekken naar Bokilio.
Op het “rond point” van Mbari, waar je 3 kanten uit kan: Gemena, Bwamanda – Mogalo en Libenge – Zongo, werden we opgewacht door een politie-agent, helm en al. Hij kwam vanuit zijn schuilhokje een grasbultje opgerend van waarop hij breedarmig en schril fluitend het “verkeer” regelde, in heinde en ver geen ander voertuig te bespeuren dan onze pick-up. De weg naar Libenge was afgesloten met een bareel. Een militair kwam nogal dwingend om een plaatsje in de pick-up bedelen. Jérôme maakte me duidelijk dat we dat categoriek moesten weigeren, en probeerde de man af te schepen. Toen hij bij “le blanc responsable de la voiture” probeerde, legde ik kordaat uit dat ik van CDI-Bwamanda instructies had gekregen, en dat “j’aurai des ennuis quand je permets cela”. De slagboom ging open.
In Bokilio zouden we eten. Onderweg eindeloze rijen ronde hutten, een weg die voorbij Mbari al wat slechter werd, een brug met een lelijk gapend gat, karmakkelijk opgevuld met boomstammen, èn een prachtige brug over de Lua. Ze werd een jaar of 5 geleden aangelegd, onder de lede ogen van de lokale bevolking, die haar handeltjes met de auto’s en de vrachtwagens op de “bac” zag verdwijnen.
Een joekel van een ananas stond ergens strategisch opgesteld langs de weg. Jérôme nam het spel van vraag en bod op zich.
In Bokilio de Chef de Centre opgezocht. De verfrissende pint was weldoend. Wat later kwam Monsieur le Curé Jean-Marie er bijzitten. Hij zou ons begeleiden in Libenge en de Lola.
-
Hier is voor velen een woordje uitleg op zijn plaats. Vóór en na W.O II (van +/- ‘38 tot +/- ‘51) was Gerard Van Kersschaever hier in de buurt neergestreken, in het kader van Vlaanderen zendt zijn zonen uit. Hij was gérant van de Ferme de Lola, op zo’n 80 km N.O. van Libenge. Een grote uitgestrekte “ranch” met honderden stuks vee.
In ‘46-’47, in België op verlof tussen 2 “termes”, loopt daar een zekere Madeleine David op het lijf. De 2 trouwen en even later worden ze aan het Steen uitgewuifd voor hun avontuurlijke reis met de Congoboot.
Bestemming: Lola, Evenaarsprovincie, Belgisch Congo.
Op 16 juli 1948 bevalt Madeleine in het Hospitaal van Libenge van een flinke dochter: Beatrys Maria Emilia Martha Eduarda. In 1950 doet ze het nog eens over. Lutgarde vervoegt de rangen van de clan VK. De uitspraak van “Van Kersschaever” is voor Congolezen moeilijker dan “Schild en vriend” voor Franstaligen.
15 december 2007. Hein van den Brempt begint als een volleerde ontdekkingsreiziger aan een Queeste. Zal hij sporen vinden van de VK’s in Libenge en/of de Lola? De afwezigheid van Gerard VK is een pijnlijke leegte. Hém had ik naast mij moeten hebben! Alle vraagtekens die nu nog blijven zouden verdwenen zijn.
-
Onder de payotte van de Chef de Centre begon het hongergevoel te knagen. Jérôme en ik wisselden veelbetekenende blikken uit. We zouden toch eten krijgen?
Jérôme had een ingeving. Hij vroeg om de ananas in stukken te snijden. We werkten hem smakelijk naar binnen, barstens vol heerlijk sap. De hint pakte echter niet. Pas in Libenge zou Monsieur le Curé ons wat voorschotelen.
Bij onze intrede in Libenge, het begon al te donkeren, werden we overweldigd door indrukken van vergane glorie. Huizen van kolonialen, ofwel in ruïnevorm, ofwel bewoond door Libengezen die het zo nauw niet nemen met de verzorging van huisje en tuintje. Begrijpelijk. Ze hebben andere zorgen. Een reeks afgetakelde grote gebouwen vlak bij de markt, ooit een dynamisch centre commercial, waar Portugezen en Grieken hun handelswaar verpatsten aan de Belgische expats en de Congolese bevolking. Toen we onze slaapstede bereikten, niet bij de zusters zoals aangekondigd, maar in de parochie – Spaans aandoende bouwstijl met mooie gewelfde omzoming van de “barza” – konden we eindelijk even verpozen. Een raar gevoel bekroop me. Ik keek rond door de ogen van Gerard VK. Libenge revisited.
We maakten kennis met een paar notabelen, o.a. de directrice van een lagere school. Pompeuze madam, getooid in een pagne, kwistig bestrooid met de Congolese vlag. Ze nodigde ons uit voor een biertje (in dit geval een fles Castel, made in République Centrafricaine, hier vlot bereikbaar langs de rivier)in haar buvette, prachtig gelegen aan de Ubangi.
De slaap overviel me zodanig, dat ik bedankte voor een tweede biertje. De douche was zalig fris, de badkamer en het toilet iets minder zalig proper, de bedstee niet voorzien van een musikitele. Toch overmande Klaas Vaak me heel snel, na de hamvraag: vinden we morgen sporen van de VK-clan?