Het Verzwegen Verslag
Door: Hein
Blijf op de hoogte en volg Hein
22 Juli 2016 | Congo, Democratische Republiek v, Bukavu
Parc National Kahuzi-Biega, 15-05-2016 15h10
Na het bezoek aan de gorillaclan van Chimanuka keren we moe maar voldaan terug naar de "Centre d'Acceuil". Amy Porter, een Amerikaanse apenspecialiste, specialiteit "monogame apen", zit in dezelfde jeep. Ik stel haar voor om email-adressen uit te wisselen, w ant bij de gorilla's nam ik enkele foto's van haar. My parents will be delighted! Ze vertelde hoe ongerust die wel waren toen ze vernamen dat ze naar Congo trok, met name naar Oost-Congo. Dat bracht me er toe om haar mijn verhaal te doen over de ongerustheid van Moeke toen ze de eerste keer hoorde van de Congoplannen van Heineke, en over het "afscheidstekstje" dat ik tot haar richtte de ochtend van 21 december jongstleden, met de slotwoorden "ga maar, en wees voorzichtig"... Beïnvloed door de fantastische ervaring met Mijnheer Chimanuka en zijn bende, en door de vermoeidheid van de terugtocht,brak mijn stem en sprongen de tranen me in de ogen tijdens dat verhaal.
Geen 10 seconden later. De chauffeur stopt bruusk. We zien op zo'n 30 - 40 m twee gewapende mannen langs de kant van de weg. Eén van hen wenkt ons om naderbij te komen. De chauffeur zet de jeep in "achteruit". Amy en een parkwachter springen langs de achterdeur uit de auto en nemen de benen, de brousse in. Wij stormen achterwaarts weg van de scène. "Ce sont des ennemis!" zegt hij, "Vol à main armée!".
Een paar seconden later: Pang! Pang! We worden beschoten! Shit!
Ik duik zo diep mogelijk op mijn zetel achter het dashboard, me beschermd wetend door de motor. Achter mij doet Sébastien (de zoon van mijn opdrachtgever en vriend Désiré) hetzelfde. Behendig snelt de chauffeur achteruit. Enkele bochten verder verlaat ik mijn weggedoken positie, geef het hoofd van Sébastien een bemoedigend klopje, en suggereer om de jeep te keren, wat de chauffeur ook doet. Plots duikt een gewapende man uit het struikgewas de weg op. Nee! Ik steek mijn armen in de lucht... Non! S'il vous plaît! Wat een opluchting: het is een parkwachter die plaatsneemt in de jeep. We trekken Westwaarts, weg van het strijdtoneel. Onderweg waarschuwt de chauffeur mensen die per motorfiets de andere kan opgaan, o.a. twee mannen è een vrouw met kindjeop één motorfiets. We komen militairen tegen. Er wordt gepalaberd. Een vijftal van hen, gewapend, trekt te voet naar de gevaarlijke zone. We draaien om en volgen hen eventjes. Dan stopt de chauffeur. Er is radiocontact met de basis. We wachten op versterking. Ik verlaat mijn comfortabel maar gevaarlijk zitje naast de chauffeur en neem achteraan plaats naast Sébastien. Ik probeer hem wat te kalmeren. De jongen baadt in het angstzweet. Voordien was ik, vooraan nog, al in stresstranen uitgebarsten. We horen weer schoten. Sébastien zegt dat ze met velen waren, de "ennemis". Hoe loopt dan de confrontatie met onze vijf vrienden af? Het is bang afwachten.
Dan rijden we verder. We komen nog meer militairen tegen. Er zou een jeep van een NGO zijn aangevallen, en iedereen beroofd. Er is ook sprake van een blanke vrouw die zou zijn beroofd. Amy?! Ik duim voor haar. Onderweg probeer ik via Sébastien te vernemen hoe de situatie evolueert. De boosdoeners zouden gevlucht zijn. De vrouw met kindje van de motorfiets mag plaatsnemen in onze jeep. De motorfiets moet tanken.
Ze blijft ijzig kalm en heeft een hoopvolle blik. Mtoto ako mwanamke ao mwanaume? Is het een jongen of een meisje? Een jongen. Mwesi ngapi? Hoeveel maanden? Drie. Gina lako? Zijn naam? Joseph. Bij een wachterspost houden we stil. De chauffeur stapt uit en gaat opzij van de weg op een bank zitten rusten. Na een tijdje vraag ik hem wat de bedoeling is. We wachten op de anderen, met de Amerikaanse. De motorfiets heeft benzine gevonden en de vrouw neemt opnieuw plaats met Joseph. Ik stel voor om alvast naar de basis te rijden, en de opvang van de anderen over te laten aan gewapende eenheden. De chauffeur gaat op mijn voorstel in, en na een lange rit bereiken we de basis, waar iedereen ons met ogen vol ongeloof en opluchting opwacht. Ik doe het V-teken naar Désiré. De V van Victoire, van Vrede, maar vooral van "en Vie"! Désiré neemt zijn zoon in de armen en ik val in diezelfde armen, mijn tranen de vrije loop latend, overmand door al te veel emotie en doodsangst. Lambert, de verantwoordelijke van het Centre d'Acceuil, nodigt me uit in de ontvangsthal, maar ik zet me neer op de dichtstbijzijnde stoel, het hoofd in de handen. Wat later trekken Désiré, Sébastien en ik naar het salon van de ontvangsthal. We krijgen koffie. Het is dan wel Nescafé, zoals steeds in Afrika, maar nooit smaakte een koffie zo goed!
Amy! Hoe is het met haar? Ze is onderweg, wordt gezegd. Als ik haar zie aankomen snel ik naar haar toe. Ze vertelden dat je beroofd bent? Niks van aan, gelukkig. Ze waren de bush ingedoken. De wachter had radio bij zich, maar durfde die aanvankelijk niet te gebruiken. Ze waren te dicht bij de criminelen. Uiteindelijk hebben ze zich weten te redden, en konden ze met gewapende begeleiding de basis bereiken.
Paradoxaal genoeg ging het tussen ons, voor we plaats namen in de jeep, ongeveer als volgt:"Congo, vooral het Oosten, staat bekend als onveilig, maar daar hadden wij niets van gemerkt, integendeel. Altijd heel vriendelijke mensen..." Met Amy Porter zal ik per email zeker nog hartelijke woorden wisselen.
Een dag die voorgoed gegrift staat in mijn kwijnend geheugen. In goeie en in kwaaie zin.
Na het bezoek aan de gorillaclan van Chimanuka keren we moe maar voldaan terug naar de "Centre d'Acceuil". Amy Porter, een Amerikaanse apenspecialiste, specialiteit "monogame apen", zit in dezelfde jeep. Ik stel haar voor om email-adressen uit te wisselen, w ant bij de gorilla's nam ik enkele foto's van haar. My parents will be delighted! Ze vertelde hoe ongerust die wel waren toen ze vernamen dat ze naar Congo trok, met name naar Oost-Congo. Dat bracht me er toe om haar mijn verhaal te doen over de ongerustheid van Moeke toen ze de eerste keer hoorde van de Congoplannen van Heineke, en over het "afscheidstekstje" dat ik tot haar richtte de ochtend van 21 december jongstleden, met de slotwoorden "ga maar, en wees voorzichtig"... Beïnvloed door de fantastische ervaring met Mijnheer Chimanuka en zijn bende, en door de vermoeidheid van de terugtocht,brak mijn stem en sprongen de tranen me in de ogen tijdens dat verhaal.
Geen 10 seconden later. De chauffeur stopt bruusk. We zien op zo'n 30 - 40 m twee gewapende mannen langs de kant van de weg. Eén van hen wenkt ons om naderbij te komen. De chauffeur zet de jeep in "achteruit". Amy en een parkwachter springen langs de achterdeur uit de auto en nemen de benen, de brousse in. Wij stormen achterwaarts weg van de scène. "Ce sont des ennemis!" zegt hij, "Vol à main armée!".
Een paar seconden later: Pang! Pang! We worden beschoten! Shit!
Ik duik zo diep mogelijk op mijn zetel achter het dashboard, me beschermd wetend door de motor. Achter mij doet Sébastien (de zoon van mijn opdrachtgever en vriend Désiré) hetzelfde. Behendig snelt de chauffeur achteruit. Enkele bochten verder verlaat ik mijn weggedoken positie, geef het hoofd van Sébastien een bemoedigend klopje, en suggereer om de jeep te keren, wat de chauffeur ook doet. Plots duikt een gewapende man uit het struikgewas de weg op. Nee! Ik steek mijn armen in de lucht... Non! S'il vous plaît! Wat een opluchting: het is een parkwachter die plaatsneemt in de jeep. We trekken Westwaarts, weg van het strijdtoneel. Onderweg waarschuwt de chauffeur mensen die per motorfiets de andere kan opgaan, o.a. twee mannen è een vrouw met kindjeop één motorfiets. We komen militairen tegen. Er wordt gepalaberd. Een vijftal van hen, gewapend, trekt te voet naar de gevaarlijke zone. We draaien om en volgen hen eventjes. Dan stopt de chauffeur. Er is radiocontact met de basis. We wachten op versterking. Ik verlaat mijn comfortabel maar gevaarlijk zitje naast de chauffeur en neem achteraan plaats naast Sébastien. Ik probeer hem wat te kalmeren. De jongen baadt in het angstzweet. Voordien was ik, vooraan nog, al in stresstranen uitgebarsten. We horen weer schoten. Sébastien zegt dat ze met velen waren, de "ennemis". Hoe loopt dan de confrontatie met onze vijf vrienden af? Het is bang afwachten.
Dan rijden we verder. We komen nog meer militairen tegen. Er zou een jeep van een NGO zijn aangevallen, en iedereen beroofd. Er is ook sprake van een blanke vrouw die zou zijn beroofd. Amy?! Ik duim voor haar. Onderweg probeer ik via Sébastien te vernemen hoe de situatie evolueert. De boosdoeners zouden gevlucht zijn. De vrouw met kindje van de motorfiets mag plaatsnemen in onze jeep. De motorfiets moet tanken.
Ze blijft ijzig kalm en heeft een hoopvolle blik. Mtoto ako mwanamke ao mwanaume? Is het een jongen of een meisje? Een jongen. Mwesi ngapi? Hoeveel maanden? Drie. Gina lako? Zijn naam? Joseph. Bij een wachterspost houden we stil. De chauffeur stapt uit en gaat opzij van de weg op een bank zitten rusten. Na een tijdje vraag ik hem wat de bedoeling is. We wachten op de anderen, met de Amerikaanse. De motorfiets heeft benzine gevonden en de vrouw neemt opnieuw plaats met Joseph. Ik stel voor om alvast naar de basis te rijden, en de opvang van de anderen over te laten aan gewapende eenheden. De chauffeur gaat op mijn voorstel in, en na een lange rit bereiken we de basis, waar iedereen ons met ogen vol ongeloof en opluchting opwacht. Ik doe het V-teken naar Désiré. De V van Victoire, van Vrede, maar vooral van "en Vie"! Désiré neemt zijn zoon in de armen en ik val in diezelfde armen, mijn tranen de vrije loop latend, overmand door al te veel emotie en doodsangst. Lambert, de verantwoordelijke van het Centre d'Acceuil, nodigt me uit in de ontvangsthal, maar ik zet me neer op de dichtstbijzijnde stoel, het hoofd in de handen. Wat later trekken Désiré, Sébastien en ik naar het salon van de ontvangsthal. We krijgen koffie. Het is dan wel Nescafé, zoals steeds in Afrika, maar nooit smaakte een koffie zo goed!
Amy! Hoe is het met haar? Ze is onderweg, wordt gezegd. Als ik haar zie aankomen snel ik naar haar toe. Ze vertelden dat je beroofd bent? Niks van aan, gelukkig. Ze waren de bush ingedoken. De wachter had radio bij zich, maar durfde die aanvankelijk niet te gebruiken. Ze waren te dicht bij de criminelen. Uiteindelijk hebben ze zich weten te redden, en konden ze met gewapende begeleiding de basis bereiken.
Paradoxaal genoeg ging het tussen ons, voor we plaats namen in de jeep, ongeveer als volgt:"Congo, vooral het Oosten, staat bekend als onveilig, maar daar hadden wij niets van gemerkt, integendeel. Altijd heel vriendelijke mensen..." Met Amy Porter zal ik per email zeker nog hartelijke woorden wisselen.
Een dag die voorgoed gegrift staat in mijn kwijnend geheugen. In goeie en in kwaaie zin.
-
22 Juli 2016 - 15:21
Claire Nihoul:
Jongens, jongens Hein! Wat een avontuur! Je mag jouw sterren ( of het noodlot of jouw engelbewaker or whatever) bedanken dat je er nog bent om dit relaas te doen . Congo is inderdaad geen lachertje. Mijn dochter Marianne, toen ze 18 of zo was, deed een 'safaritrip' door Africa met een bende jongeren (en begeleiders), startend in Nigeria en eindigend in Kampala. Zodra ze in Congo waren kon er geen nieuws doorkomen...geen internet in die tijd en de post/ telefoon werkte niet. Op een markt in Goma ( denk ik) hoorde ze plots Vlaams spreken door een heer 'op leeftijd' ( in die tijd was dat voor haar > 50). Ze ging op hem af, en toen bleek dat het een pater van Scheut was en dat de missie wekelijks per radio in contact was met het moederhuis in Kortrijk. Hij aanvaardde (breed geestige man!) aan 'Kortrijk' te vragen om Frank een fax te sturen c/o de VUB en aan mij eentje naar mijn werk in England om te zeggen dat ze allemaal OK waren. Toen ik de fax zag verschijnen met een kruis als 'entete' kreeg ik bijna een hartaanval...en had een tijdje nodig om het allemaal te begrijpen. Vriendelijke mensen zijn er dus overal (ook in Scheut -
22 Juli 2016 - 15:23
Claire Vervolg :
....en zeker in Congo. Maar dat weet jij al lang!
Ik hoop dat je nu een tijdje Congo-vrij bent?
Hartelijke groeten
Claire -
22 Juli 2016 - 15:26
Pol AMEYE:
Hein toch, pas op jezelf!
Hou ons verder wel op de hoogte.
See you in Belgium, or ... in Zanzibar??? -
22 Juli 2016 - 18:15
Hubert Van Den Steen:
Blij om nog iets te lezen maar meer van dat moet het niet zijn.Hou je verder taai kozzen.Groetjes van ons in een rustige gemeente.
Ht. -
22 Juli 2016 - 18:47
Sabine Van Alphen :
Zo Heintje, uiteindelijk stuurde je dus dit verslag dat ik toen "en primeur" gekregen en verzwegen had, hopende dat jij je vrienden en familie dit zelf heelhuids en gezond zou kunnen mededelen in Belgie. Je vrienden hopen nu dat je een tijdje rustig in Belgie blijft, "Congo-loos". Mij had je beloofd weer eens naar de Cevennen of Zwitserland te komen vóór je weer je leven in gevaar gaat brengen in Congo! Komt daar nog iets van?
Wees welkom als je tijd en lust hebt.
Heel veel groeten en rustig aan. Bientje -
25 Juli 2016 - 14:31
Adriana:
Jeeminee Hein, wat een gevaarlijke situatie! Door het oog van de naald gekropen en je moeke als bewaarengel gehad. Even rust op de plaats nu, fijne zomer nog, liefs
Attie -
27 Juli 2016 - 01:11
France:
Dit primeur- en "mondjedicht"verhaal viel ook mij te beurt...en petit comité...en evenzo als bij de 1ste editie krijg ik opnieuw kippevel bij het (her)lezen...
Wie gaat er nog gerust zijn...als gij de volgende keer weer Congo-waarts trekt???
Liefs,
France
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
