Een dagje Hof van Eden

02°15'53.5" Z, 28°53'36.8" O
Luhihi, Katana, Kabare, Sud-Kivu, R.D. Congo, 03-07-2016 16h41

We schrijven dag 2 van het mensdom.
Ik word wakker tussen de bananenbomen, wrijf me voor het eerst de ochtendprut uit de ogen, en baan me een weg tussen manhoge maniokstruiken. Een weldoende frisse wind blaast me in het gezicht, en ik krijg een paradijselijk schouwspel voorgeschoteld. Vanop de rand van een steile bergaf zie ik de grote waterplas. Links een verstrekkende oever die zich lichtjes gerimpeld weerspiegelt. Rechts een oever met hoge heuvels. Beide oevers willen elkaar ontmoeten waar de waterplas en de hemel elkaar raken. Hier en daar wordt die horizon onderbroken door schimmige eilandjes. De raaklijn tussen lucht en water doet een reusachtige watermassa vermoeden. Is daar het einde van de wereld? Mijn stukje wereld hier volstaat voorlopig. Er is nog heel wat te verkennen.
Ik keer terug op mijn stappen. Tussen de bananenbomen en de maniokstruiken leidt een paadje naar een houten bouwsel. Heeft mijn schepper me hier een onderkomen klaargestoomd? De Hut van Oom Tom? Ik vlei me neer op één van de rieten matten. Al die indrukken vermoeien een mens. Ik kan het niet geloven, en vind een zachte diepe slaap, enkel gestoord door een plotse pijn aan de borstkas. Als ik wakker word voel ik aan mijn ribben. Het lijkt erop dat er één ontbreekt.
'Hallo!'
Hoor ik daar iets? Iemand? Ben ik niet alleen?
Het iets of Iemand morrelt aan de sluiting van de deur. Ik doe open en zie een silhouet in het schijnsel van de klimmende zon. Hoofd, romp, armen, benen. Net zoals ik. Iemand dus.
Ik loop naar buiten en zie Iemand. We reiken elkaar de hand, die we beiden aan de arm hebben. Mijn hand wit, Iemands hand zwart. Ook de rest van Iemand is zwart. Eerder diepdonkerbruin. Bij mij is alles wit. Eerder geelrozig. Iemand biedt me een ronde geelrode vrucht aan, met een steeltje. Het sap loopt me langs de kin als ik er in bijt. Mijn tong wordt overmeesterd door een smaak die niet te beschrijven is. Ik kan het ook niet vergelijken met wat dan ook, nooit nam ik immers iets in de mond.
Iemand neemt me mee, langs het pad tussen de bananenbomen en de maniokstruiken, dan een steil wegje naar beneden. Reusachtige bamboestruiken bieden bescherming tegen de stekende zonnestralen. Een kleine inham, omzoomd door hoge rietstengels laat ons toe om stap voor stap de diepte van het meer te peilen. Voorbij het riet laten we ons drijven op het lauwe water dat ons optilt. Iemand en ik raken elkaar met één hand en één voet. Ruggelings drijven we een eindje het meer in. Het verfrissende water kabbelt ons langs de mond. Het is een heerlijk gevoel, door niks of niemand beperkt of berispt.
Tussen het riet zwemmen we terug naar de oever, en klimmen omhoog langs het steile wegje. Vlakbij de Hut van oom Tom, in een boom, sist een slang ons toe. Ik meen een lachende ondertoon te horen in het gesis. De slang lacht ons uit. Alsof ze ons beetnam. We vervolgen onze weg, en laten Beëlzebub in zijn idee.
Niets kan ons tegenhouden. Dit alles is van ons. We zien wel verder.