Sa tatu ya asubui
Door: Hein
Blijf op de hoogte en volg Hein
21 Januari 2008 | Congo, Democratische Republiek v, Kinshasa
17-12-07 ma
Sa tatu ya asubui
De nacht was al te kort.
In het centre CDI kwamen een aantal premiejagers moeilijk doen. De sleutelfiguur werd echt kwaad. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik echt wel apprecieer wat ze voor me gedaan hadden, maar dat het nog steeds moet geregeld worden met de verantwoordelijken van het CDI, en dat die nog steeds mijn spullen hebben.
Met moeite sleepte ik me om 8 uur naar de kapel met de computers.
De les verliep toch vlot, maar op een concrete vraag over de functie “rechercheV” moest ik het antwoord schuldig blijven. Dat moest ik even natrekken. Morgen een antwoord, beloofd.
Tegen de “analfabeten-avondles”.zag ik echt wel op.
Gerard had het voor mekaar gekregen dat ze ’s namiddags een minder verbruikende “groupe” konden inschakelen. We hebben dan afgesproken dat dat pas vanaf morgen, dinsdag, zou in orde zijn. Oef.
De uitgebreide siësta was zeer rustgevend. Voor het donker nog even de fiets op door het dorp. Bij de Kafi’s langsgeweest. Jérôme was naar Gemena, met Lucienne, Felixe en Kerene. Hij was “gepromoveerd” tot vrachtwagenchauffeur. Er was een lading vrachtwagens toegekomen. Afdankers van ik weet niet waar in Europa. Hij was – wegens onze trip naar Libenge - jammer genoeg niet aanwezig bij het toekennen van de voertuigen, waardoor hij het met één van de slechtste exemplaren moest stellen. Nog wat fotootjes genomen van de bewoners van de “lopango” (het perceel) van de Kafi’s. Prachtkinderen.
---
Verbazend toch hoe die nacht telkens zo snel alles in het duister dompelt rond de klok van zes. Aan een niet aflatend gestaag ritme, dag uit nacht in, elke keer opnieuw, week na week, maand na maand, zonder noemenswaardige seizoensinvloed. Zou dat iets te maken hebben met de achterstand van tropische gebieden? Dat aspect van perspectiefloosheid? Wij van de gematigde streken hebben elk jaar opnieuw dat uitzicht op de lente, de dagen die lengen, de herfst die ons noopt tot het aanleggen van voorraden. Zou dat bij ons een stimulans zijn om ons te organiseren? En zou het ontbreken van die stimulans hier in hartje Afrika een soort fatalisme induceren? Zou dat een gevoel opleveren dat er niet te ontkomen is uit het onveranderlijke stramien dat moeder natuur oplegt? Zou dat enerzijds een bodem geven aan apathie, en tegelijk ook het besef dat elke dag de zon er toch weer is, dus waarom zou je niet blijgemoed door het leven gaan, ook zonder perspectief?
---
Bij mijn thuiskomst wist Greta me te vertellen dat Yves me (alweer) uitnodigde voor een etentje bij hem thuis morgenavond. OK. Goed vooruitzicht. Mooi perspectief
Ik moet er zijn om 19 uur. In het Swahili “sa moya ya mangaribi” (één uur van de nacht)
Er wordt met twee cyclussen van 12 uur gerekend. De ene begint (bij ons) om 6 uur ’s morgens. De dag breekt dan immers aan. Om 9 uur is het dus “sa tatu ya asubui” (drie uur van de dag). Doe je polshorloge eens uit. Draai hem 180 graden en doe hem terug om, omgekeerd dus. Kijk dan enkel naar de kleine wijzer en je hebt Bantu-time!
Is het negen uur?
Omgedraaid: kleine wijzer?
Juist.
Sa tatu ya asubui.
Sa tatu ya asubui
De nacht was al te kort.
In het centre CDI kwamen een aantal premiejagers moeilijk doen. De sleutelfiguur werd echt kwaad. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik echt wel apprecieer wat ze voor me gedaan hadden, maar dat het nog steeds moet geregeld worden met de verantwoordelijken van het CDI, en dat die nog steeds mijn spullen hebben.
Met moeite sleepte ik me om 8 uur naar de kapel met de computers.
De les verliep toch vlot, maar op een concrete vraag over de functie “rechercheV” moest ik het antwoord schuldig blijven. Dat moest ik even natrekken. Morgen een antwoord, beloofd.
Tegen de “analfabeten-avondles”.zag ik echt wel op.
Gerard had het voor mekaar gekregen dat ze ’s namiddags een minder verbruikende “groupe” konden inschakelen. We hebben dan afgesproken dat dat pas vanaf morgen, dinsdag, zou in orde zijn. Oef.
De uitgebreide siësta was zeer rustgevend. Voor het donker nog even de fiets op door het dorp. Bij de Kafi’s langsgeweest. Jérôme was naar Gemena, met Lucienne, Felixe en Kerene. Hij was “gepromoveerd” tot vrachtwagenchauffeur. Er was een lading vrachtwagens toegekomen. Afdankers van ik weet niet waar in Europa. Hij was – wegens onze trip naar Libenge - jammer genoeg niet aanwezig bij het toekennen van de voertuigen, waardoor hij het met één van de slechtste exemplaren moest stellen. Nog wat fotootjes genomen van de bewoners van de “lopango” (het perceel) van de Kafi’s. Prachtkinderen.
---
Verbazend toch hoe die nacht telkens zo snel alles in het duister dompelt rond de klok van zes. Aan een niet aflatend gestaag ritme, dag uit nacht in, elke keer opnieuw, week na week, maand na maand, zonder noemenswaardige seizoensinvloed. Zou dat iets te maken hebben met de achterstand van tropische gebieden? Dat aspect van perspectiefloosheid? Wij van de gematigde streken hebben elk jaar opnieuw dat uitzicht op de lente, de dagen die lengen, de herfst die ons noopt tot het aanleggen van voorraden. Zou dat bij ons een stimulans zijn om ons te organiseren? En zou het ontbreken van die stimulans hier in hartje Afrika een soort fatalisme induceren? Zou dat een gevoel opleveren dat er niet te ontkomen is uit het onveranderlijke stramien dat moeder natuur oplegt? Zou dat enerzijds een bodem geven aan apathie, en tegelijk ook het besef dat elke dag de zon er toch weer is, dus waarom zou je niet blijgemoed door het leven gaan, ook zonder perspectief?
---
Bij mijn thuiskomst wist Greta me te vertellen dat Yves me (alweer) uitnodigde voor een etentje bij hem thuis morgenavond. OK. Goed vooruitzicht. Mooi perspectief
Ik moet er zijn om 19 uur. In het Swahili “sa moya ya mangaribi” (één uur van de nacht)
Er wordt met twee cyclussen van 12 uur gerekend. De ene begint (bij ons) om 6 uur ’s morgens. De dag breekt dan immers aan. Om 9 uur is het dus “sa tatu ya asubui” (drie uur van de dag). Doe je polshorloge eens uit. Draai hem 180 graden en doe hem terug om, omgekeerd dus. Kijk dan enkel naar de kleine wijzer en je hebt Bantu-time!
Is het negen uur?
Omgedraaid: kleine wijzer?
Juist.
Sa tatu ya asubui.
-
21 Januari 2008 - 10:43
Gloria:
Hoi Hein,
Eindelijk terug een berichtje van mijn kant.Ik ben eindelijk ook terug thuis na mijn omzwervingen en zal nu, "op mijn gemak" al jouw berichten nog eens doornemen want als je zelf op reis bent wil dat niet altijd lukken.
In ieder geval staat voor mij één ding vast : mijn (hopelijk)volgende reis gaat terug naar Afrika. Azië is niet mijn continent, dat is mij nu wel duidelijk geworden!!
Bedankt alleszins voor al je verhalen. Ik hoef niet terug te gaan naar Congo want dat heb ik nu met jou terug bezocht....
Groetjes aan Bea. -
21 Januari 2008 - 13:04
Hilde:
Hartelijkt bedankt voor al die zonnestralen die je mij toestuurde. Van de streek waar je was had ik wijnig kennis maar door mijn verblijf...zoveel jaren terug, hoewel het voor mij nog steeds gisteren was, was het een "echte verjongings kuur"
Groeten en veel succes!
Hilde -
21 Januari 2008 - 16:47
Dianne:
Dag Hein,
Heb met veel genoegen jouw reilen en zeilen in Congo gevolgd!! Nu terug thuis!
Wij ook even een aantal weken in Libië vertoefd.... Ik wens jou en de familie een fantastisch 2008 met vele uitdagingen!
Liefs
Dianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
