Votez Guido!

Bukavu, aan boord van "Miss Rafiki", 17-06-2016 18h26

Het is wachten op het vertrek naar Goma. De nacht valt. Ruim en dek worden volgestouwd met vaten, balen, geiten en andere vrachten. In het "salon" zitten zo'n 80 overwegend vrouwelijke passagiers er op los te tateren. Middenin zit een eenzame muzungu op zijn klavier te tokkelen. Zijn kamer wacht hem op voor een deugddoende nachtrust, na het felgesmaakte bezoek aan Lwiro en omstreken. Sinds maandag 16-06, vertrek uit Bukavu, is hij verstoten van internetvebinding. De reisveslagen stapelen zich op. Het zal binnenkort, misschien vanuit Butembo, een serieuze lading leesvoer worden. Nu even terug naar gisteren.
Guido Chimanuka, geen familie vàn (zie "Chimanuka & Co"), DAF Directeur Administratif et Financier) van het CRSN (Centre de Recherche en Sciences Naturelles) in Lwiro, had me uitgenodigd op zijn landgoed in Luhihi, zijn geboorteplaats.
Guido is 64. Afgestudeerd aan de VUB, Brussel, Farmaceutische wetenschappen met een Master in Moleculaire Biologie. Een innemende persoonlijkheid. Bij het eerste contact, in januari, klikte het al meteen tussen ons. Hij komt me halen in het Guest-House en we kronkelen langs de slechte wegen naar Luhihi, voorbij de Cimenterie van Katana. Wanneer we zijn woonplaats naderen stormen telkens opnieuw grote groepen kinderen naar onze jeep. "VO-TEZ GUI-DO"! Je ne suis pas candidat! zegt Guido, en ik zie waarom hij zo populair is bij de kinderen: als een echte Sinterklaas deelt hij koekjes uit, hen toesnauwend dat ze niet te dicht bij de auto mogen komen.
- ondertussen zijn we vertrokken, en maakt de drukte en de herrie van het laden van de boot en de luide Congolese muziek
plaats voor het nauwelijks merkbare glijden over het spiegelgladde Kivu-meer en het gezellig geroezemoes van de passagiers -
Bij de lokale commandopost van het leger halen we twee soldaten op. Gewapende engelbewaarders voor de nacht. Een vijftigtal kinderen komen om hun koekje. Guido beveelt ze een lange rij te vormen, de kleinste vooraan. Anders: géén koekjes! Ik help bij het uitdelen.
Het domein van Guido paalt aan het meer en is 5 ha groot. Zijn optrekje is voorlopig een houten barak. Daarin een tent met een dubbele en een enkele matras. De enkele matras is mijn slaapplek. Naast de barak, die Guido "La hutte de oncle Tom" noemt, zal binnen enkele maanden zijn huis oprijzen. Hij heeft grootse plannen: het wordt een "eco-lodge" met plaats voor tientallen toeristen. Dromen is niet verboden. Ik bracht als aperitief een fles porto mee, en een droge worst. Na de lekkere kip met rijst, overgoten door een sausje gekruid met een lokale wilde versie van basilicum, en vergezeld van bier en daarna nog wat whisky, is het niet moeilijk om de slaap te vatten, een lichtjes snurkende Guido ten spijt. Als ik 's nachts de weg wil vinden naar de toiletten krijg ik assistentie van één van de engelbewaarders.
De èchte koffie, vlakbij geteeld, geplukt, ontbolsterd, getorrefieerd en gemalen, smaakt heerlijk bij het ontbijt. Mijn bijdrage is Kivu-kaas en driehoekjes smeerkaas La Vache Qui Rit. Guido zorgt voor een pot choco, "Belgian Quality", geproduceerd in Algiers. Na het ontbijt dalen we af naar het meer. In een kleine inham bij een reusachtige bamboepartij ligt een kano klaar. Twee roeiers en één soldaat varen met ons een eindje het meer in. De kano vaart met de man in het meer. De man en de kano varen getweeën in het meer. Gedwee varen de man en de kano getweeën in het meer. Ik neem een duik in het lauwe water, en trek een paar baantjes. De vermoeidheid slaat snel toe. Ik ontspan me, en laat me even ruggelings drijven... Heerlijk!
De terugweg naar Lwiro (VO-TEZ GUI-DO!) eindigt - gelukkig vlakbij de eindbestemming - met een klapband. Pang! Even dacht ik aan een geweerschot. Ik bedank Guido voor de gastvrijhed, krijg een lift met een motorfiets naar het Guest-House, en maak me klaar voor de rit naar Bukavu waar "Miss Rafiki" me zal opwachten.