DE POORT VAN DE HEL
Door: Hein
Blijf op de hoogte en volg Hein
14 Februari 2016 | Congo, Democratische Republiek v, Goma
Goma, 13/12/2016 23:43
Gisteren, 10h, Kibati, op de weg van Goma naar Rutshuru. Alt 2000m.
Twee Brazilianen, twee Nederlanders, een Engelsman en een Vlaming, vijf Congolese dragers, drie Conglese parkwachters.
Dat bonte gezelschap wil de top van de Nyiragongo bereiken, 5500m ver, alt 3400m. 47 jaar geleden had ik dit al gedaan, maar toen was er niets te zien, behalve wolken en rotsen. Eerste rustplaats na 45 min. So far so good. Vanaf dan volgen we een piste die al lang bestaat, maar waar op 17 januari 2002 een lavarivier zijn weg vond. Een lavastroom van 200 m breed en 3-4m hoog ging dwars door de stad, tot in het Kivu-meer. 147 doden, 12.500 huizen verwoest, 30.000 mensen op de vlucht.
De weg is lang en moeilijk. Ik trap op mijn adem. Ruud stelt voor om mij te helpen met mijn kleine rugzak. Hij en zijn zoon Rik dragen hem beurtelings. Later springt Bizi in, de drager van mijn grote rugzak. Na een tijdje vind ik letterlijk mijn tweede adem: door de grote hoogte is het blijkbaar nodig een versneld ademritme toe te passen. De lavakeien rollen onder onze voeten weg, het wordt steeds steiler. 300 m scheiden ons van de laatste rustplaats tot aan de krater. De ijle lucht maakt me kortademig
en noopt me tot twee extra rustpauzes. Boven is het vanaf de shelters nog een steile klim van twintig meter tot de kraterrand.
De eerste blik op het lavameer overmant me totaal. De combinatie van de inspanning en het weerzien na 47 jaar brengt een emotionele shock teweeg die me totaal doet instorten. Maar dan is het genieten. 500 m onder ons ontwouwt zich een spektakel om stil van te worden. Het lavameer kolkt voortdurend, met lokale uitbarstingen van vloeibare gloeiende lavafonteinen tot tientallen m hoog. De zwarte afgekoelde lavazee wordt onderbroken door rode lijnen, net een landkaart. Die kaart wordt voortdurend hertekend. Constant gedruis bereikt ons samen met de SO2-walmen. De adem van Lucifer: Izaïas roept: O Lucifer, die vroegh opgingt, hoe zytghe ter aerde geploft? die de volcken quetste, in uw harte spraeckt: Ick wil in den hemel stygen, mynen stoel boven Godts gestarnte verheffen, op den bergh des verbondts aen de noortzyde zitten. Ick wil boven de hooge wolcken steigeren, den Allerhooghsten gelyck worden: maer ghy zult ter helle toe, in den poel des afgronts, vernedert worden.
Joost van den Vondel, Lucifer, Treurspel, 1654.
De nacht brengt de nodige rust. Ik deel de tent met William, de Engelsman. Het toilet is zo'n twintg meter lager, steil naar beneden. Gelukkig is er een stevig touw gespannen. Toch wel comfortabel, daar: ik kan zitten. Voor mij blinken in de verte de lichtjes van Goma. De afdaling is pijnlijk. Mijn knieën worden danig op de proef gesteld. Op het eind doet elke stap pijn. Ik ben duidelijk de traagste schakel in de groep. William en de Hollanders moeten tijdig in Goma zijn. De groep wordt gesplitst. Beneden neem ik afscheid van de sympathieke Renato en Victoria, broer en zus. Renato werkt in Kigali als vrijwilliger voor een NGO en vertrekt eind februari terug naar Sao Paulo. Victoria is in Rotterdam voor studies.
Het zijn twee onvergetelijke dagen geworden.
De foto's: https://youtu.be/AR2_-0IfOFA
Het lavameer: https://youtu.be/df4BDguWoYk
Interessante video over de uitbarsting van 17 januari 2002:
https://www.youtube.com/watch?v=rZLSvO6vJZ0
Gisteren, 10h, Kibati, op de weg van Goma naar Rutshuru. Alt 2000m.
Twee Brazilianen, twee Nederlanders, een Engelsman en een Vlaming, vijf Congolese dragers, drie Conglese parkwachters.
Dat bonte gezelschap wil de top van de Nyiragongo bereiken, 5500m ver, alt 3400m. 47 jaar geleden had ik dit al gedaan, maar toen was er niets te zien, behalve wolken en rotsen. Eerste rustplaats na 45 min. So far so good. Vanaf dan volgen we een piste die al lang bestaat, maar waar op 17 januari 2002 een lavarivier zijn weg vond. Een lavastroom van 200 m breed en 3-4m hoog ging dwars door de stad, tot in het Kivu-meer. 147 doden, 12.500 huizen verwoest, 30.000 mensen op de vlucht.
De weg is lang en moeilijk. Ik trap op mijn adem. Ruud stelt voor om mij te helpen met mijn kleine rugzak. Hij en zijn zoon Rik dragen hem beurtelings. Later springt Bizi in, de drager van mijn grote rugzak. Na een tijdje vind ik letterlijk mijn tweede adem: door de grote hoogte is het blijkbaar nodig een versneld ademritme toe te passen. De lavakeien rollen onder onze voeten weg, het wordt steeds steiler. 300 m scheiden ons van de laatste rustplaats tot aan de krater. De ijle lucht maakt me kortademig
en noopt me tot twee extra rustpauzes. Boven is het vanaf de shelters nog een steile klim van twintig meter tot de kraterrand.
De eerste blik op het lavameer overmant me totaal. De combinatie van de inspanning en het weerzien na 47 jaar brengt een emotionele shock teweeg die me totaal doet instorten. Maar dan is het genieten. 500 m onder ons ontwouwt zich een spektakel om stil van te worden. Het lavameer kolkt voortdurend, met lokale uitbarstingen van vloeibare gloeiende lavafonteinen tot tientallen m hoog. De zwarte afgekoelde lavazee wordt onderbroken door rode lijnen, net een landkaart. Die kaart wordt voortdurend hertekend. Constant gedruis bereikt ons samen met de SO2-walmen. De adem van Lucifer: Izaïas roept: O Lucifer, die vroegh opgingt, hoe zytghe ter aerde geploft? die de volcken quetste, in uw harte spraeckt: Ick wil in den hemel stygen, mynen stoel boven Godts gestarnte verheffen, op den bergh des verbondts aen de noortzyde zitten. Ick wil boven de hooge wolcken steigeren, den Allerhooghsten gelyck worden: maer ghy zult ter helle toe, in den poel des afgronts, vernedert worden.
Joost van den Vondel, Lucifer, Treurspel, 1654.
De nacht brengt de nodige rust. Ik deel de tent met William, de Engelsman. Het toilet is zo'n twintg meter lager, steil naar beneden. Gelukkig is er een stevig touw gespannen. Toch wel comfortabel, daar: ik kan zitten. Voor mij blinken in de verte de lichtjes van Goma. De afdaling is pijnlijk. Mijn knieën worden danig op de proef gesteld. Op het eind doet elke stap pijn. Ik ben duidelijk de traagste schakel in de groep. William en de Hollanders moeten tijdig in Goma zijn. De groep wordt gesplitst. Beneden neem ik afscheid van de sympathieke Renato en Victoria, broer en zus. Renato werkt in Kigali als vrijwilliger voor een NGO en vertrekt eind februari terug naar Sao Paulo. Victoria is in Rotterdam voor studies.
Het zijn twee onvergetelijke dagen geworden.
De foto's: https://youtu.be/AR2_-0IfOFA
Het lavameer: https://youtu.be/df4BDguWoYk
Interessante video over de uitbarsting van 17 januari 2002:
https://www.youtube.com/watch?v=rZLSvO6vJZ0
-
14 Februari 2016 - 09:05
Annemie Van Den Brempt :
Mooi en ook letterlijk adembenemend verslag, Hein. Toch wel voorzichtig zijn en opletten dat je je lichaam niet overbelast en je grenzen respecteert. Maakte me toch wel zorgen toen ik het las! Moeke zou zeggen: Heineke toch! Voorzichtig zijn! -
14 Februari 2016 - 11:16
France:
Ik word hier stil van...idd a-dem-be-ne-mend verslag! Verdiende zondag-rustdag mag ik hopen!
France -
14 Februari 2016 - 11:32
Dries:
Paps. Je blijft 18. Maar dat wisten we al langer. En wat betreft dit avontuur: Een mens kruipt waar hij niet laten kan, zeker? Ben content dat je het lijden en de geneugten van het gevecht met hoogte hebt ervaren. In ieder van ons schuilt een Sir Edmund Hillary, I assume. Kufurahia! -
14 Februari 2016 - 14:17
CLaire:
Fantastisch relaas en 'well done'...op onze leeftijd dat nog aankunnen: chapeau! Ik zal graag achteraf alle fotos zien! Nog veel reisgenot en wees toch voorzichtig, he -
14 Februari 2016 - 14:27
Jef En Mich:
Dag Hein,
Ongelooflijk, wat een belevenis en wat een prestatie. De bekroning na zo een zware tocht moet fantastisch zijn. Met de ervaring van slechts dampende kraters van de Etna en de Vesuvius - toch ook denkend aan de verwoesting van Pompeï - proberen we een beeld te krijgen van het aangrijpend schouwspel van kolkende lava. Heb je nog meer foto's?
Groetjes van uit het kille belgenland, we verwachten winterse buien. Jef
Hein, zorg toch voor de nodige rust en luister voldoende naar je lichaam. Langs de andere kant gaat er voor want we zijn wel een beetje jaloers om zoveel ondernemingszin! Dikke knuffel. Mich -
14 Februari 2016 - 16:49
Rudi:
Amaai wat een verhaal alweer.Zou daar ook graag zijn maar met mijn voet die pas donderdag voor de laatste keer is geopereerd wordt dit moeilijk.
De dagen vliegen vooruit en de temperaturen zijn niet leuk maar begrijpelijk voor de tijd van het jaar.
We kijken uit naar je terugkeer en de eindeloze verhalen die zullen volgen.
Amuseer u nog maar een beetje maar draag zorg voor je knieen.
Club Brugge heeft ondertussen Gent 2x geklopt in competitie en beker,gevolg:club spelt op 19/3 de finale tegen standart en staat met Gent eerste in de competitie met 4 punten voor op rsca.Tot later.Rudi -
15 Februari 2016 - 13:48
Will Wijlaars:
Hein, wat heb ik genoten van je verslag. Rick is mijn kleinzoon en Ruud mijn schoonzoon. Ze zijn dus sinds gisteren weer thuis met heel veel mooie verhalen. Wil je heel hartelijk bedanken voor dit uit het hart gegrepen verslag. Nog een mooie voortzetting van je reis, en op tijd rusten! Met vriendelijk groeten will wijlaars, someren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
