Attestation de formation
Door: Hein
Blijf op de hoogte en volg Hein
18 April 2008 | Congo, Democratische Republiek v, Kinshasa
18-12-07
Attestation de formation.
Het is dan toch eindelijk gelukt. Puntjes op de i. Portefeuille terug.
Ik was 's morgens vroeg op het centre CDI. Ze waren er allemaal.
Patrick Ngamo, directeur régional, Simon Timola, directeur de Centre, de directeur du personnel en de responsable de la sécurité.
De heren merkten dat ik het meende. Toen ik duidelijk had gemaakt dat ik over de zaak niet meer wou praten als ik hier nu met lege handen de deur uitging, verdween de chef du personnel en kwam even later met het bewijsstuk. Ik kreeg netjes alles terug (wat er nog in zat) en ze zouden zich verder bezighouden met het vergoeden van de thief-catchers.
De avond voordien had ik me verdiept in de functie "RechercheV", en ik kon het met een uitgewerkt voorbeeld haarfijn uitleggen aan mijn discipelen.
Die vonden dat het tijd werd om te denken aan een "attestation" om toch niet met lege handen te blijven na mijn vertrek. Ze hadden een voorbeeld bij en met wat aanpassingen hier en daar hadden we een ronkende " attestation de formation" klaar. Op mijn voorstel kwam er nog een foto bij van de ijverige computerspecialist in wording. Nu moesten we dat document nog reproduceren voor elk van de acht discipelen. Op zich niet veel werk, maar waarom niet gebruik maken van de situatie om het met een mailmerge te doen. Dan hadden ze dat ook onder de knie. Dus een Excel-rekenblaadje aangemaakt met voornaam, familienaam, geboorteplaats en -datum.
Théobart, ta date de naissance? “Euh, mettez 1958…” Comment? Tu ne connais pas ton anniversaire? Hilariteit alom. Théobart is een populaire kerel, die om de haverklap op de lachspieren werkt, en zich dat goed laat welgevallen ook. OK, dan schrijven we 01/01/1958. O ja, ze waren lang niet allemaal tevreden over de foto’s die beschikbaar waren voor het attest. Dus nog een extra fotoshoot… Eerlijk gezegd niet gemakkelijk, die zwartjes. Lichte achtergrond: teveel contrast, dan wordt hun tronie een zwarte vlek. Met een te donkere achtergrond kun je het probleem ook raden…
Na de obligate siësta opnieuw naar de kapel voor de eerste “avondles” met de medische staf. Niet allemaal even aandachtige leerlingen dit keer…
Nadruk gelegd op hoe je je in een Windows-omgeving kan laten helpen door de ingebouwde “Aide et Support”
Na het eten naar de nganda ya mama om af te spreken voor ons afscheidsfeest. Gerard en ik zouden daar iets van maken, voor onze discipelen, de staf van CDI en de Belgische collega’s. Toen Patrick (de Engelsman) zijn afscheidsdinertje had gegeven was het een uniseks mannengedoe. Dat vonden wij niet kunnen, dus werden de partners mee uitgenodigd. Het werden al gauw zo’n 70 magen te vullen met spijs en drank… Na wat gepalaber zou dat 350 dollar moeten kosten, inclusief één consumptie, lees een fles bier van 1liter of een “sucré”.. Na ruggenspraak met Gerard en Vera vonden we dat toch wat veel. Morgen zou ik dat wel regelen…
De wandeling terug naar huis was zalig. In het maanlicht, iets meer dan halve maan maar toch heel goed te doen zonder zaklamp of zo…
“Tiens, was jij niet bij Yves gaan eten?”. Tuurlijk. Verdomme! Glad vergeten! Merci Vera, om me daarop te wijzen…Toch maar de fiets op, hetzelfde heerlijke maanlicht in. Nu begin ik de weg naar Yves met mijn ogen dicht te kennen. Aan het kruispunt rechtsaf, de bocht naar links volgen, voorbij de GSM-mast naar rechts, dan linksaf. Sorry Yves. Toch nog een gezellige babbel bij een fles wijn. Goed slaapmutsje.
Attestation de formation.
Het is dan toch eindelijk gelukt. Puntjes op de i. Portefeuille terug.
Ik was 's morgens vroeg op het centre CDI. Ze waren er allemaal.
Patrick Ngamo, directeur régional, Simon Timola, directeur de Centre, de directeur du personnel en de responsable de la sécurité.
De heren merkten dat ik het meende. Toen ik duidelijk had gemaakt dat ik over de zaak niet meer wou praten als ik hier nu met lege handen de deur uitging, verdween de chef du personnel en kwam even later met het bewijsstuk. Ik kreeg netjes alles terug (wat er nog in zat) en ze zouden zich verder bezighouden met het vergoeden van de thief-catchers.
De avond voordien had ik me verdiept in de functie "RechercheV", en ik kon het met een uitgewerkt voorbeeld haarfijn uitleggen aan mijn discipelen.
Die vonden dat het tijd werd om te denken aan een "attestation" om toch niet met lege handen te blijven na mijn vertrek. Ze hadden een voorbeeld bij en met wat aanpassingen hier en daar hadden we een ronkende " attestation de formation" klaar. Op mijn voorstel kwam er nog een foto bij van de ijverige computerspecialist in wording. Nu moesten we dat document nog reproduceren voor elk van de acht discipelen. Op zich niet veel werk, maar waarom niet gebruik maken van de situatie om het met een mailmerge te doen. Dan hadden ze dat ook onder de knie. Dus een Excel-rekenblaadje aangemaakt met voornaam, familienaam, geboorteplaats en -datum.
Théobart, ta date de naissance? “Euh, mettez 1958…” Comment? Tu ne connais pas ton anniversaire? Hilariteit alom. Théobart is een populaire kerel, die om de haverklap op de lachspieren werkt, en zich dat goed laat welgevallen ook. OK, dan schrijven we 01/01/1958. O ja, ze waren lang niet allemaal tevreden over de foto’s die beschikbaar waren voor het attest. Dus nog een extra fotoshoot… Eerlijk gezegd niet gemakkelijk, die zwartjes. Lichte achtergrond: teveel contrast, dan wordt hun tronie een zwarte vlek. Met een te donkere achtergrond kun je het probleem ook raden…
Na de obligate siësta opnieuw naar de kapel voor de eerste “avondles” met de medische staf. Niet allemaal even aandachtige leerlingen dit keer…
Nadruk gelegd op hoe je je in een Windows-omgeving kan laten helpen door de ingebouwde “Aide et Support”
Na het eten naar de nganda ya mama om af te spreken voor ons afscheidsfeest. Gerard en ik zouden daar iets van maken, voor onze discipelen, de staf van CDI en de Belgische collega’s. Toen Patrick (de Engelsman) zijn afscheidsdinertje had gegeven was het een uniseks mannengedoe. Dat vonden wij niet kunnen, dus werden de partners mee uitgenodigd. Het werden al gauw zo’n 70 magen te vullen met spijs en drank… Na wat gepalaber zou dat 350 dollar moeten kosten, inclusief één consumptie, lees een fles bier van 1liter of een “sucré”.. Na ruggenspraak met Gerard en Vera vonden we dat toch wat veel. Morgen zou ik dat wel regelen…
De wandeling terug naar huis was zalig. In het maanlicht, iets meer dan halve maan maar toch heel goed te doen zonder zaklamp of zo…
“Tiens, was jij niet bij Yves gaan eten?”. Tuurlijk. Verdomme! Glad vergeten! Merci Vera, om me daarop te wijzen…Toch maar de fiets op, hetzelfde heerlijke maanlicht in. Nu begin ik de weg naar Yves met mijn ogen dicht te kennen. Aan het kruispunt rechtsaf, de bocht naar links volgen, voorbij de GSM-mast naar rechts, dan linksaf. Sorry Yves. Toch nog een gezellige babbel bij een fles wijn. Goed slaapmutsje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
