Hola Pola! Lola!
Door: Hein
Blijf op de hoogte en volg Hein
01 Januari 2008 | Congo, Democratische Republiek v, Kinshasa
16-12-07
Hola Pola! Lola!
Uitgewuifd door Madame la Directrice verlieten we Libenge, nu al tevreden met de oogst. Monsieur Le Curé Jean-Marie vertrok al op zijn motor. Bij de bifurcation van de weg naar de Lola zou hij die ergens deponeren, en ons verder gidsen.
Iets buiten Libenge opnieuw de 7 m brede “Number One”. Gevelde reuzen van het woud nodigden uit voor een foto. Kleine Felix bovenop zo’n neergelegde stam van 3 m diameter.
Vanaf de bifurcation verlieten we de weg Libenge – Bokilio – Mbari voor wat ooit een veel belangrijkere “Route Nationale” was. We hadden nog zo’n 40 km te rijden. De weg slingerde langs dorpjes, werd smaller, het hoge gras sloeg tegen de ruiten.
Jérômes stuurmanskunst wist ons telkens weer langs de onmogelijkste hindernissen te loodsen. Soms riskeerden we echt wel “d’être embourbé”, maar de 4 x 4 trok ons eruit, met de hulp van wat aangebracht broussemateriaal.
Stop. Een brug over een rivier. Zo’n 4 à 5 m breed. De houten dwarsleggers waren verdwenen. We konden de overkant bereiken via overlangse ijzeren balken, hooguit 15 cm breed. Daartussen openingen van +/- 30 cm, veel breder dan de wielbreedte. 3 à 4 m lager vervolgde de rivier rustig haar weg. Ik hield me wijselijk afzijdig. Monsieur le Curé Jean-Marie gaf de aanwijzingen (mompelde hij af en toe een schietgebedje?), Jérôme deed de rest. Yes! Erop en erover!
Bij de doortocht van sommige dorpen was het echt een kunst om het traject van de “Route Nationale” nog de detecteren. Soms was die herschapen in een liefelijk weilandje, met daarrond vrolijk dartelende kindjes, biggetjes, geitjes. Overal blijde kreten: Mondele! Mondele!
In een dorp moesten we even navragen voor een omleiding. Jean-Marie wist dat, hij komt daar regelmatig met zijn motor. De eigenlijk weg was herschapen in al te diepe kloven en ravijnen, geen doorkomen aan.
Het landschap veranderde. Een groene vlakte met typische kegelvomige groene heuvels. Daarna zagen we in de verte heuse bergen. We naderden de Lola.
Nog een paar dorpjes en dan moesten we er zijn. Half vijf. de eerste tekenen van de tropische nacht. Zullen we op tijd zijn? De waterval konden we al vergeten. Die was te ver afgelegen vanaf de Lola zelf.
Arbeidershuisjes uit de koloniale tijd. De Lola! Jean-Marie had de huizen van de blanken al van ver aangeduid. Voorbij enkele rijen arbeidershuisjes moesten we de auto achterlaten. Te diepe grachten versperden de weg. In karavaan ging het bergop, gegidst door enkele jonge kerels. Monsieur, vous allez vous limiter ici? Onze komst had hoop opgewekt. Als wij, blanken, ons daar zouden vestigen, dachten ze het eind van de tunnel te zien...
We bereikten drie huizen. Het eerste was (nog? opnieuw?) bewoond. Nog in redelijke toestand. Het tweede was desolaat en afgesloten. Het moest een “guesthouse” geweest zijn. Het derde: dak weg, overwoekerd door het oprukkend woud. Foto’s van wat overbleef: kamers, living, was daar een open haard? Weer laaiden emoties op. Was dit de plek waar het jonge gezin VK had geleefd, met de babietjes Bea en Lut? Hadden zij op deze barza genoten van de verfrissende tropische onweders?
De vader van twee van onze gidsen zou daarover uitsluitsel moeten kunnen brengen. Hij was al heel oud en had op de Lola gewerkt. Terug naar beneden, weg van de beschermde omgeving van de mondele’s van weleer, bereikten we het hutje van de mzee (=oude wijze man). Ja, hij herinnerde zich vaag Monsieur VK. Hoeveel dochters? Dat wist hij niet meer. Wanneer bent u geboren? Mmm... in ieder geval vóór er kleren waren! En het huis? Was dat hierboven? Maar nee! Hier woonden de mensen van de INRA (Institut National de Recherce Agricole). Monsier VK woonde helemaal aan de andere kant! Mispoes dus.
De ontmoeting werd beëindigd met een smeekbede van de mzee: kunnen we daar in België pleiten voor steun aan de regio? Want ze lijden daar onnoemelijk!
De nacht was ondertussen ingetreden. Geen kwestie van verder speurwerk. Voor een volgende keer?
Terug bij de auto waar Jérôme met Felix de wacht hielden. De gidsen betaald, afscheid genomen en de terugreis naar Bwamanda kon beginnen.
Dezelfde obstakels, maar nu in het licht van de schijwerpers van de 4 x 4. Hier een omweg door het metershoge gras, daar een brug. Met af en toe nagelbijten, maar zonder kleerscheuren bereikten we de weg Libenge – Bokilio – Mbari.
Nu was het mijn beurt om te rijden, zei Jérôme. Ik liet me dat geen twee keer zeggen.
Twee uur heb ik genoten van de hobbelige rode weg. Back to the future. Op dit soort wegen had ik immers leren autorijden, in Kivu, in de jaren ’68 – ’70. En terwijl maar filosoferen met Jérôme. Over godsdienst en armoede en rijkdom, en over de zon en de maan en de sterren. En de Big Bang. En wat was er dan vóór de Big Bang?
Dan nam Jérôme weer over.
Felix was al lang in mijn armen in slaap gevallen toen we het oude vertrouwde Bwamanda bereikten.
’s Anderendaag wenkte de dagtaak met de 8 discipelen.
Toch nog wat proberen te slapen dus, onder de mosikitéle.
Hola Pola! Lola!
Uitgewuifd door Madame la Directrice verlieten we Libenge, nu al tevreden met de oogst. Monsieur Le Curé Jean-Marie vertrok al op zijn motor. Bij de bifurcation van de weg naar de Lola zou hij die ergens deponeren, en ons verder gidsen.
Iets buiten Libenge opnieuw de 7 m brede “Number One”. Gevelde reuzen van het woud nodigden uit voor een foto. Kleine Felix bovenop zo’n neergelegde stam van 3 m diameter.
Vanaf de bifurcation verlieten we de weg Libenge – Bokilio – Mbari voor wat ooit een veel belangrijkere “Route Nationale” was. We hadden nog zo’n 40 km te rijden. De weg slingerde langs dorpjes, werd smaller, het hoge gras sloeg tegen de ruiten.
Jérômes stuurmanskunst wist ons telkens weer langs de onmogelijkste hindernissen te loodsen. Soms riskeerden we echt wel “d’être embourbé”, maar de 4 x 4 trok ons eruit, met de hulp van wat aangebracht broussemateriaal.
Stop. Een brug over een rivier. Zo’n 4 à 5 m breed. De houten dwarsleggers waren verdwenen. We konden de overkant bereiken via overlangse ijzeren balken, hooguit 15 cm breed. Daartussen openingen van +/- 30 cm, veel breder dan de wielbreedte. 3 à 4 m lager vervolgde de rivier rustig haar weg. Ik hield me wijselijk afzijdig. Monsieur le Curé Jean-Marie gaf de aanwijzingen (mompelde hij af en toe een schietgebedje?), Jérôme deed de rest. Yes! Erop en erover!
Bij de doortocht van sommige dorpen was het echt een kunst om het traject van de “Route Nationale” nog de detecteren. Soms was die herschapen in een liefelijk weilandje, met daarrond vrolijk dartelende kindjes, biggetjes, geitjes. Overal blijde kreten: Mondele! Mondele!
In een dorp moesten we even navragen voor een omleiding. Jean-Marie wist dat, hij komt daar regelmatig met zijn motor. De eigenlijk weg was herschapen in al te diepe kloven en ravijnen, geen doorkomen aan.
Het landschap veranderde. Een groene vlakte met typische kegelvomige groene heuvels. Daarna zagen we in de verte heuse bergen. We naderden de Lola.
Nog een paar dorpjes en dan moesten we er zijn. Half vijf. de eerste tekenen van de tropische nacht. Zullen we op tijd zijn? De waterval konden we al vergeten. Die was te ver afgelegen vanaf de Lola zelf.
Arbeidershuisjes uit de koloniale tijd. De Lola! Jean-Marie had de huizen van de blanken al van ver aangeduid. Voorbij enkele rijen arbeidershuisjes moesten we de auto achterlaten. Te diepe grachten versperden de weg. In karavaan ging het bergop, gegidst door enkele jonge kerels. Monsieur, vous allez vous limiter ici? Onze komst had hoop opgewekt. Als wij, blanken, ons daar zouden vestigen, dachten ze het eind van de tunnel te zien...
We bereikten drie huizen. Het eerste was (nog? opnieuw?) bewoond. Nog in redelijke toestand. Het tweede was desolaat en afgesloten. Het moest een “guesthouse” geweest zijn. Het derde: dak weg, overwoekerd door het oprukkend woud. Foto’s van wat overbleef: kamers, living, was daar een open haard? Weer laaiden emoties op. Was dit de plek waar het jonge gezin VK had geleefd, met de babietjes Bea en Lut? Hadden zij op deze barza genoten van de verfrissende tropische onweders?
De vader van twee van onze gidsen zou daarover uitsluitsel moeten kunnen brengen. Hij was al heel oud en had op de Lola gewerkt. Terug naar beneden, weg van de beschermde omgeving van de mondele’s van weleer, bereikten we het hutje van de mzee (=oude wijze man). Ja, hij herinnerde zich vaag Monsieur VK. Hoeveel dochters? Dat wist hij niet meer. Wanneer bent u geboren? Mmm... in ieder geval vóór er kleren waren! En het huis? Was dat hierboven? Maar nee! Hier woonden de mensen van de INRA (Institut National de Recherce Agricole). Monsier VK woonde helemaal aan de andere kant! Mispoes dus.
De ontmoeting werd beëindigd met een smeekbede van de mzee: kunnen we daar in België pleiten voor steun aan de regio? Want ze lijden daar onnoemelijk!
De nacht was ondertussen ingetreden. Geen kwestie van verder speurwerk. Voor een volgende keer?
Terug bij de auto waar Jérôme met Felix de wacht hielden. De gidsen betaald, afscheid genomen en de terugreis naar Bwamanda kon beginnen.
Dezelfde obstakels, maar nu in het licht van de schijwerpers van de 4 x 4. Hier een omweg door het metershoge gras, daar een brug. Met af en toe nagelbijten, maar zonder kleerscheuren bereikten we de weg Libenge – Bokilio – Mbari.
Nu was het mijn beurt om te rijden, zei Jérôme. Ik liet me dat geen twee keer zeggen.
Twee uur heb ik genoten van de hobbelige rode weg. Back to the future. Op dit soort wegen had ik immers leren autorijden, in Kivu, in de jaren ’68 – ’70. En terwijl maar filosoferen met Jérôme. Over godsdienst en armoede en rijkdom, en over de zon en de maan en de sterren. En de Big Bang. En wat was er dan vóór de Big Bang?
Dan nam Jérôme weer over.
Felix was al lang in mijn armen in slaap gevallen toen we het oude vertrouwde Bwamanda bereikten.
’s Anderendaag wenkte de dagtaak met de 8 discipelen.
Toch nog wat proberen te slapen dus, onder de mosikitéle.
-
01 Januari 2008 - 22:12
Vera:
Hein, je kan toveren! Ik zie dat je aangeduid hebt terug in Bwamanda te zijn ...
Mooi verhaal toch! -
01 Januari 2008 - 22:24
Jan C:
Een heerlijk verhaal Hein. -
02 Januari 2008 - 07:44
Boni Van Looveren:
Beste,
Met heel veel ontroering heb ik de tekst gelezen. Ik kan de auteur niet goed plaatsen. Herinneringen aan mijn Bwamandatijd kwamen boven.Het was even wegdromen.......
Bedankt voor dit verhaal. Nogmaals ontroerend mooi. -
02 Januari 2008 - 09:36
Frank Verbist:
Niet alleen het les geven is daar een avontuur; maar je moet eerst ter plaatse geraken en daarna nog terug naar huis kunnen wat op zich blijkbaar nog een groter avontuur is. -
05 Januari 2008 - 13:59
Elke:
Dag Hein, bedankt voor je prachtige verhalen, dat is echt even meereizen met jou, erg leuk! Had ik het eerder geweten dan was ik Bea even gaan troosten die daar een maand alleen gezeten heeft in de pre-kerstperiode...lieve groeten vanuit een koud Gent. -
09 December 2018 - 20:27
Peter:
Beste Hein,
ik lees je verhalen 10 jaar na datum..
Ik ben geïnteresseerd in Libenge waar een familielid overleden is in 1942. Ik zag dat je een filmpje postte, maar dit is niet meer beschikbaar op de url. Kan je het evt elders beschikbaar stellen of mailen?
hartelijk dank
Peter -
09 December 2018 - 21:34
Hein:
Dag Peter
Bedankt voor je reactie, na 10 jaar...
Mag ik weten wie jij bent?
Wie was je familielid, in 1942 overleden in Libenge?
En bezorg je mij je mailadres? Het mijne is heinvdb@gmail.com
Hein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
